Welkom op mijn allereerste blog op deze pagina! Mijn laatste blog op mijn Wordpress account dateert alweer van februari 2019! Dat ik weinig geschreven heb mag dus duidelijk zijn. Ik heb niet stilgezeten, maar ik had geen inspiratie meer om te schrijven. Soms heb je van zulke momenten. Ik heb besloten om toch wat te schrijven. Iets persoonlijks.
70 jaar Molukkers in Nederland
In het kader van 70 jaar Molukkers in Nederland is er veel aandacht voor de Molukse gemeenschap en de gedeelde Molukse Nederlandse geschiedenis. Dat is goed. Er zijn diverse initiatieven gerealiseerd, zoals radioprogramma’s die er aandacht aan geven, tv programma’s, bladen, kranten, podcasts etc. Er is een hernieuwde interesse voor de Molukse geschiedenis. Niet alleen vanuit de Nederlandse kant, maar ook vanuit onze eigen gemeenschap. Ook ik heb aan een aantal initiatieven mogen meewerken, zoals “Huizen van aankomst”, “Cahaya Maluku” en het boek van fotograaf Ed Leatemia “Role Models, 70 Molukse Succesverhalen”. Tevens heb ik ook meegewerkt aan een tv documentaire van Coen Verbraak over de Molukse geschiedenis. Dit is een vierdelige documentaire van elk een uur, waarin Molukkers van de 1ste tot en met 3e generatie aan het woord komen. Deze documentaire wordt eind mei vier weken lang uitgezonden op BNN VARA. Ook zal ik een bijdrage leveren aan een regionale talkshow genaamd “The Talk of the town”. Deze wordt aanstaande vrijdag uitgezonden via www.dvhn.nl en www.forum.nl Als laatste zal ik te horen zijn in een podcast wat gaat over de Molukse wijken in Nederland. Deze podcast is vanaf 21 maart wekelijks te horen via www.moluksewijken.nl Ergens in april wordt de aflevering met mij opgenomen. Dan zal ik het hebben over hoe het voor mij was om op te groeien in de Molukse wijk in Assen.
Hoewel 70 jaar Molukkers in Nederland een gemeenschappelijke geschiedenis is, is het ook familiegeschiedenis. Een tragische familiegeschiedenis.
Trauma's
Al die (media) aandacht voor 70 jaar Molukkers in Nederland is dus enorm. Als je niet beter wist, dan zou je haast gaan denken dat het om een viering gaat. Een prestatie. Maar dat is het natuurlijk niet. Het is een kwalijke herdenking van onmenselijke proporties, maar niemand zal ontkennen dat geschiedenis belangrijk is. De 1ste generatie kwam hier met de belofte en gedachte dat hun verblijf in Nederland een tijdelijk verblijf zou zijn. Zo ook mijn beide opa’s en oma’s met een aantal van hun kinderen. De andere kinderen die in de loop der jaren ter wereld kwamen, waren geboren in Schattenberg, voormalig kamp Westerbork. Een Duitse doorvoerkamp, waar joden verbleven voordat ze werden doorgevoerd naar o.a. Auschwitz. Hoewel 70 jaar Molukkers in Nederland een gemeenschappelijke geschiedenis is, is het ook een familiegeschiedenis. Een tragische familiegeschiedenis, waarin ieder familie hun pijn en trauma’s zelf kunnen invullen.
De opgelopen trauma’s, pijn en verdriet is van generatie op generatie overgegaan. Ook ik heb het ervaren als 3e generatie zijnde. Ik heb twee uitersten ervaren. Mijn opa van moederkant, Johannis 'Nani' Rering, was een stille, teruggetrokken man. Hij overleed toen ik net 12 jaar oud was in 1990. Ik heb hem dus niet echt goed gekend. Ik weet niks over zijn oorlogsverleden of dat hij heeft vastgezeten in een “Jappenkamp”. Hij sprak er niet over. Ik heb er later ook niet met mijn oma over durven praten. Mijn opa van vaderskant daarentegen sprak er continu over. Zijn verhalen ken ik. Dat was zijn manier om zijn trauma’s te verwerken. Hij overleed in 2011. Nu ik erop terugdenk is dat toch bijzonder, maar tegelijkertijd ook triest. Mijn beide opa’s hebben een gedeelde traumatisch verleden, maar zijn er op hun eigen manier ermee omgegaan. Mijn beide opa’s hebben beide hun eigen redenen gehad om zich bij het K.N.I.L. (Koninklijk Nederlands Indisch Leger) aan te sluiten. Ik kan daar alleen maar respect voor opbrengen. Zonder hen zou ik hier niet zijn. Tegelijkertijd ben ik me ervan bewust dat die gedachte ook een egoïstische gedachte is. Ben ik trots op mijn beide opa’s? Volmondig ja. Ben ik trots op het K.N.I.L. verleden? NEE! De wetenschap dat we handlanger waren van de voormalige kolonisator is niet iets om trots op te zijn. Anno 2021 mogen wij wel stellen dat we aan de verkeerde kant van de geschiedenis hebben gestaan.
Excuses
Daarom heb ik mijn bedenkingen bij de brief die opgesteld is namens 11 burgemeesters uit gemeenten waar grote Molukse gemeenschappen zitten. Ik juichte het eerst toe, maar ik denk er nu toch anders over. Deze burgemeesters stellen in een gezamenlijke brief aan de Nederlandse regering dat de regering excuses moet aanbieden aan de Molukse gemeenschap voor het leed wat ons is aangedaan na aankomst in Nederland. Hoewel ik het gebaar begrijp en dat het passend is in het kader van 70 jaar Molukkers in Nederland, is dit niet de echte excuses die gemaakt moeten worden. Nee, maak excuses voor de manier waarop de Molukse K.N.I.L. militairen misleid zijn. Maak excuses voor de 350 jaar koloniale overheersing en de manier waarop de Molukse bevolking is gemanipuleerd, uitgebuit, verkracht en vermoord zijn.
We zitten 70 jaar in een slachtofferrol. In het kader van 70 jaar Molukkers in Nederland kijken we vooral terug. Als je vooruit wilt komen, moet je weten waar je vandaan komt. Maar ik mis dat gedeelte over het vooruitkomen in dit hele gebeuren. Waar gaan we heen als gemeenschap? Waar willen wij staan over 70 jaar? Wat kunnen wij, de huidige generatie, betekenen voor de toekomstige generatie? We leven in het nu, met een blik naar het verleden, maar met het oog naar de toekomst gericht.
Emerson Terinathe