Er zijn muzikanten die tijdloos zijn. Waar iemand zoals Marvin Gaye en Luther Vandross de meest romantische kant van jou naar boven weet te halen, de ander zoals Michael Jackson het meest ritmische gevoel, weet DMX de harde realiteit naar boven te drukken. De waarheid dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is. Dat het leven hard is en regelmatig oneerlijk, maar dat het ook okay is om je zo te voelen, want dat is het leven. We vallen zo vaak, maar het is de kunst dat je weer weet op te staan en door kan gaan. DMX wist dit en verwoordde dit in zijn muziek, waar beide kanten van zijn persoonlijkheid op elk album centraal stond. Het goede vs. het kwade, God tegenover de duivel.
Zijn rauwe rapflow werd gekenmerkt door zijn teksten vol met trauma’s, zonde, geweld, verslaving en verlossing. Thema’s waar menig Molukker van de 2e en 3e generatie zich mee kan identificeren.
Hiphop was puur. Hiphop was kunst. Het mooie van hiphop was dat elke rapper zijn of haar eigen identiteit had. Rappers hadden een boodschap. Na de dood van mijn favoriete rapartiest aller tijden, 2Pac Shakur en na de dood van The Notorious B.I.G. oftewel Biggie Smalls, was ik zoekende naar de volgende rapper die de leegte in mij kon opvullen. Natuurlijk, ik had Snoop Dogg nog waar ik graag naar luisterde, maar Snoop kon die leegte niet helemaal opvullen. Totdat ik in 1998 compleet werd weggeblazen, toen ik het nummer “Ruff Ryder’s Anthem” voor het eerst hoorde. Dit was mijn kennismaking met Earl Simmons, oftewel DMX, een afkorting voor DarkMan X.
Zijn muziek was hard en realistisch. Opzwepende muziek met keiharde rauwe teksten. Panisch en duister met een duidelijke worsteling van emoties. Het was een achtbaan vol pijn, uitzichtloosheid en littekens. Maar aan de andere kant ook vol hoop en verlangens. Het waren juist deze kenmerken wat mij ook raakte bij 2Pac. Hoewel ze totaal verschillend zijn, maakte de bravoure in hun persoonlijkheden dat ze overeenkomsten met elkaar hadden. Voor een opgroeiende Molukker uit de grootste Molukse wijk van Nederland die dikwijls geconfronteerd werd met racisme, criminaliteit en drugs was DMX het antwoord op mijn donkere persoonlijkheid. We worstelen allemaal met demonen, de één nog heftiger dan de ander. Bij DMX waren zijn demonen altijd hoorbaar aanwezig op zijn albums. Zijn rauwe rapflow werd gekenmerkt door zijn teksten vol met trauma’s, zonde, geweld, verslaving en verlossing. Thema’s waar menig Molukker van de 2e en 3e generatie zich mee kan identificeren.
DMX was datgene wat hiphop in die tijd nodig had. Na de dood van 2Pac en Biggie, veranderde hiphop, wellicht uit angst, in een wat vrolijke dansmuziek. Een klimaat waar Will Smith en vooral P. Diddy de vruchten ervan wisten te plukken. DMX brak met die patroon. DMX was een echte “battle rapper”. Met zijn rauwe, grommende rapflow stormde hij in 1998 de hitlijsten binnen. Hij was destijds de eerste artiest die tussen 1998 en 2003 zijn 1ste vijf albums achter elkaar op de 1ste plaats zag binnenkomen in de Amerikaanse Billboards. Daarvan waren de eerste twee albums binnen één jaar. Ook dat was en is nog steeds ongekend! Daarnaast speelde hij in diverse succesvolle films zoals “Romeo must die” en “Belly”. Hij toonde zich als een ware entertainer waar maar weinig van waren.
Vorige week werd DMX naar het ziekenhuis gebracht, na een hartaanval die veroorzaakt zou zijn door een overdosis. Daarnaast zaten zijn hersenen 30 minuten zonder zuurstof. Hij belandde in een coma. Afgelopen vrijdag maakte zijn familie zijn overlijden bekend. DMX is 50 jaar oud geworden.
Emerson Terinathe